মাত্ৰ কেইদিনমান আগলৈকে পুৱাবোৰ বৰ মনোৰম আছিল। প্ৰি-স্কুলখনৰ প্ৰাংগণত প্ৰতি পুৱাই প্ৰতিধ্বনিত হৈছিল শিশুৰ হাঁহি। কিন্তু আজি সেই ঠাইখন কেৱল মাথো ধ্বংসৰ নীৰৱ সাক্ষী হৈ ৰৈ গৈছে। ম্যানমাৰৰ দ্বিতীয় বৃহত্তম চহৰ মাণ্ডেলেৰ পৰা মাত্ৰ ৪০ কিলোমিটাৰ দক্ষিণে অৱস্থিত কিয়উচে চহৰত অৱস্থিত এই বিদ্যালয়খনৰ ধ্বংসাৱশেষত প্ৰায় ১৫টা শিশুৰ বেগ সিঁচৰতি হৈ আছে। এই গোলাপী, নীলা, কমলা ৰঙৰ বেগবোৰ ধ্বংসস্তূপৰ য’তে ত’তে পৰি গৈছে, যেন ভয়াৱহ দিনটোৰ প্ৰতিচ্ছবি অংকিত একো একোখন কেনভাচহে!
বেগৰ ভিতৰত আলফুলে ভৰাই অনা কিতাপ, টিফিন বক্সবোৰো পৰি ৰৈছে ইফালে-সিফালে। একা-বেঁকা আখৰেৰে পৰিপূৰ্ণ কিতাপবোৰৰ প্ৰতিটো পৃষ্ঠাত লিখা আছিল শিশুৰ সপোন, আছিল কণ কণ হাতৰ পৰশ! কিন্তু এই সকলোবোৰ কেৱল ধূলিময়। ভঙা চকী, টেবুল আৰু বাগিচাৰ স্লাইডৰ মাজত স্পাইডাৰমেনৰ পুতলা আৰু বৰ্ণমালাৰ আখৰবোৰ বিশৃংখল হৈ পৰি ৰৈছে ধ্বংসস্তূপৰ মাজত। যেন সেই সকলোবোৰে বাট চাই আছে আৰু এটা নতুন দিনলৈ, যিদিনা আকৌ এবাৰ খেলনাবোৰ কণ কণ শিশুৰ হাতত প্ৰাণ পাই উঠিব, আকৌ এদিন এই প্ৰাংগণ ভৰি পৰিব অস্ফুট স্বৰেৰে গোৱা বৰ্ণমালাৰ ধ্বনিৰে।
