164
গুৱাহাটীৰ পৰা বাছ বা চাৰিচকীয়া গাড়ীৰে উজনিলৈ যাত্ৰা কৰিলে, বা নামনিলৈ ভটিয়াই আহিলে পথৰ দাঁতিৰ দেৱালসমূহত চূণেৰে লিখা থকা কিছুমান শাৰী চকুত পৰে। প্ৰকৃতিৰ সৈতে মানুহক সংপৃক্ত কৰা তেনে শাৰীবোৰে যেন পূৰ্ণতা প্ৰদান কৰে পথৰ কাষৰ শূন্য দেৱালবোৰক। ক’ৰবাত যদি গছ নাকাটিবলৈ আহ্বান, ক’ৰবাত আকৌ গছেই যে মানুহৰ উশাহৰ কাৰক সেয়া কেইটামান বাক্যৰ জৰিয়তে বুজাবলৈ প্ৰয়াস। পিছে বগা বগা এই আখৰবোৰৰ আঁৰত আছে নেকি কোনো দল-সংগঠন? আছে নেকি কোনো বিশেষ ব্যক্তি?
মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সম্পৰ্কক আৰু অধিক নিবিড় কৰি তোলাৰ বাবে চেষ্টা কৰা দেৱালৰ সেই চুটি চুটি বাক্যবোৰৰ আঁৰত আছে প্ৰকৃতিক হৃদয় উজাৰি ভালপোৱা এগৰাকী ব্যক্তিৰ সংকল্প। বিগত তিনিটা দশকে এনেদৰে দেৱাল লিখনৰ জৰিয়তে তেওঁ মানুহৰ মাজত বিলাই ফুৰিছে প্ৰকৃতিৰ বাৰ্তা।
