(পূৰ্বৰ খণ্ডৰ পৰা) ১৯৯৫ চনৰ এপ্ৰিল মাহত তামিলনাডুৰ পূৰ্বৰ মালয়ালী সাম্ৰাজ্যৰ বংশধৰ গোদাবৰ্মনে উচ্চতম ন্যায়ালয়ত জনস্বাৰ্থজড়িত এক গোচৰ তৰি এসময়ত তেওঁৰ পৰিয়ালৰ সাম্ৰাজ্যৰ অধীনস্থ নীলগিৰিশ বনাঞ্চলত নিৰ্বিচাৰ বনধ্বংসৰ বিৰুদ্ধে ব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰিবলৈ ন্যায়ালয়ক আবেদন জনাইছিল। সেই গোচৰৰ শুনানিৰ সময়ত গোচৰৰ পৰিসৰ বৃদ্ধি কৰি দেশৰ সমগ্ৰ বন শাসন ব্যৱস্থাকে শুনানিৰ আওতালৈ আনিছিল উচ্চতম ন্য়ায়ালয়ে।
১৯৯৬ চনত উচ্চতম ন্যায়ালয়ে বন সংৰক্ষণ আইনৰ অধীনত কেনেধৰণৰ মাটি বনভূমি হিচাপে সুৰক্ষিত হ’ব সেই নিৰ্দেশ প্ৰদান কৰিছিল। এই আদেশ এসময়ত অত্যন্ত অভিলাষী, বিতৰ্কিত আৰু ফলপ্ৰসূ বুলি গণ্য কৰা হৈছিল। এই নিৰ্দেশ অনুসৰি চৰকাৰে নিজৰ ৰেকৰ্ডত বনাঞ্চল এখনক স্বীকৃতি প্ৰদান কৰক বা নকৰক, কিন্তু যদি বনাঞ্চল হয় তেন্তে সেইখনক সুৰক্ষিত কৰা হ’ব। চৰকাৰী ৰেকৰ্ড বেছিভাগেই পৰস্পৰ বিৰোধী আৰু অসম্পূৰ্ণ হোৱাৰ বাবেই এই নিৰ্দেশ প্ৰয়োজনীয় হৈ পৰিছিল।
