অসমীয়াই পূৰ্বপুৰুষৰ পৰা লাভ কৰা মাটিখিনিকেই ৰক্ষা কৰিব নোৱাৰিলে৷ এফালে নদীৰ বুকুত জাহ গ’ল৷ আনফালে প্ৰতিখন চৰকাৰে থলুৱাৰ মাটি বণিয়াক গতাই আহিছে৷ শিলসাঁকো, লাইকা-দধিয়া, মিকিৰ বামুণীগ্ৰাণ্টৰ জনজাতীয় লোকসকলৰ বেদনা-যন্ত্ৰণা আজিও অব্যাহত আছে৷ আজি আমি জাতীয় শ্বহীদ দিৱস পালন কৰিছো৷ জাতীয় শ্বহীদক স্মৰণ কৰিছো৷ কিছুদিন পাছত আমি মাঘ বিহু পালন কৰিম৷ স্ফূৰ্তি কৰিম৷ দুদিন পাছত ‘কা’ আন্দোলনৰ শ্বহীদক স্মৰণ কৰিম৷ কিন্তু প্ৰশ্ন হয়, জাতীয় শ্বহীদক আমি প্ৰকৃত মৰ্যদা দিব পাৰিছোনে৷ যদি এজন অভিমানী অসমীয়াক সোধা হয়, শ্বহীদক স্মৰণ কৰি আপোনাৰ আত্মাই শান্তি পায়নে? উত্তৰ কি বুলি দিব অসমীয়াই মানুহজনে? মূলসূঁতিৰ অসমীয়াই শিলসাঁকো, লাইকা-দধিয়া, মিকিৰ বামুণীগ্ৰাণ্টৰ জনজাতীয় লোকসকলৰ বাবে চকুলো টুকিব নোৱাৰিলে? ঘৰ-বৰ, ভূমি হেৰুৱাই জনজাতীয় লোকসকলে নিজৰ বাবে নিজেই প্ৰতিবাদ কৰিব লগা হৈছে৷ মূলসূঁতিৰ অসমীয়াৰ কানসাৰ নাই৷ লাইকা-দধিয়া, মিকিৰ বামুণীগ্ৰাণ্টৰ লোকৰ ওচৰত থিয় দিয়াৰ সাহস নাই অসমৰ জাতীয় দল-সংগঠনৰ৷
